ห้วงเวหา ทิชากร

แม้จะมีพลังงานวิเศษเวทย์มนต์ที่เก่งกาจและได้เปรียบกว่าเผ่ามนุษย์ผู้อ่อนแอ

ทว่า "ภุมริน" หญิงสาวมนุษย์ธรรมดากลับทำให้ว่าที่ผู้นำเผ่าอินทรีสีเงินเฉกเช่น "ทิชากร" ได้รับการเติมเต็มตรงหัวใจ

…………….

“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง มีอะไรรับประกันได้เหรอ” นิ้วมือเย็นเฉียบลูบไล้ใบหน้าหญิงสาว และมันได้ผลดียิ่งนักเพราะมันเพิ่มความกลัวให้แก่เธอได้ดีไม่น้อย

“กลัวผมเหรอ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” ทิชากรยกปลายคางมนของสาวน้อยขึ้นเพื่อจะได้สบตาเธอได้อย่างชัดเจน

“อืม ผมขอบางอย่างแลกเปลี่ยนได้ไหม”

“อะไรคะ” เสียงที่เบาและดูสั่นเครือได้ถูกเปล่งออกไป

“จูบ” ทิชากรยกมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะวางจูบของเขาลงบนริมฝีปากที่เขาลอบเฝ้ามองถึงสองครั้งสองครา เขาอยากลิ้มลองรสชาติริมฝีปากของผึ้งตัวนี้ดูบ้าง ว่าจะหวานเหมือนน้ำผึ้งป่าชั้นดีที่หายากและพวกมันมักจะทำรังอยู่บนหน้าผาสูงหรือไม่ เขากดจูบลงบนริมฝีปากหวานของเธอมากขึ้นเพื่อลิ้มรสสัมผัสที่เขารอคอย ทว่าภุมรินกลับนิ่งเฉยไร้การตอบสนองใดๆ หรือว่าเธอไม่ได้ชอบการจูบของเขากระนั้นหรือ หรือว่าแท้จริงแล้ว...

“คุณไม่เคยจูบกับใครมาก่อน” ทิชากรนึกย้อนถึงเรื่องที่เขาสังเกตเห็นท่าทีของหญิงสาวยามที่เขาสัมผัสตัว ต่างกับหญิงสาวคนอื่นอยู่ไม่น้อย ไม่เพียงแต่เธอไม่มีคนรักอย่างที่เขาแอบได้ยิน ทว่าเธอยังไม่เคยผ่านประสบการณ์รักเสียด้วยซ้ำ ‘น่าสนใจ’ จริงๆ ด้วยผู้หญิงคนนี้

ภุมรินหลบสายตาจากดวงตาที่ดูน่าหลงใหลคู่นั้นลงต่ำ เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย และส่ายหัวเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอนั้นไม่เคยผ่านการจูบกับใครมาก่อน และเขาเป็น...

“ผมเป็นจูบแรกของคุณ” ทิชากรกลับเอ่ยมันออกมาอย่างน่าตาเฉยในเรื่องที่เขาก็พอจะเดาได้อยู่ก่อนแล้ว ในขณะที่ภุมรินพยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบกับเรื่องที่สำคัญยิ่งสำหรับเธอ

“ผมสอนให้เอาไหม” ทิชากรช้อนปลายคางมนเพื่อสบตากับเธออีกครั้งอย่างมีเลศนัย พร้อมรอยยิ้มที่น่าหลงเสน่ห์ไม่ต่างจากชายในการ์ตูนที่ภุมรินเคยอ่าน

………………………